سعدالله سعیدی
با ورود اشغالگران به کشور عزیزمان افغانستان و یاری رساندن آن‌ها توسط بعضی از هم‌وطنان ما، دور جدیدی از جنگ و جهاد در راه الله متعال شروع شد و افغانستان صفحه‌ای جدید، مملو از جنایت‌های دشمنان اسلام و فداکاری‌های ملت افغان بروی خود گشود. صفحه‌ای که آغشته با خیانت‌های ادارۀ کابل و کشتار بی‌رویۀ مردم بی‌گناه بود و این طبیعت جنگ هست که در خود قتل و کشتار، فقر و فاقه، بی‌سرپرست ماندن بسیاری از خانواده‌ها و صدها درد و رنج دیگر را در بردارد.
لذا از تبعات جنگ، بی‌سرپرست شدن بسیاری از خانواده‌ها و یتیم‌شدن بسیاری از اطفال و کودکان بود و ملت افغان شاهد جمع عظیمی از یتیمان و بینوایان هست.
با افزایش یتیمان بر هر مسلمان روشن‌ضمیر لازم است که در حد توان خود، در مسیر کمک به بی‌سرپرستان و اطفالی که پدرانشان را در راه دفاع از خاک، ناموس و وطن‌شان از دست داده‌اند، گامی مثبت بردارد و هرقدر که توان او هست به آن‌ها کمک کند و آن‌ها را سرپرستی و مورد رعایت قرار دهد و در این امر عظیم، از آن‌حضرت تبعیت کند.
قال رسول‌الله صلی‌الله عليه وسلم: أنا وكافِلُ اليَتيمِ كَهاتَينِ في الجَنَّةِ إذا اتَّقَى اللّه َ عَزَّ و جلَّ ـ وأشارَ بِالسَّبّابَةِ و الوُسطى ـ حديث
پيامبر خدا صلی‌الله عليه وسلم فرمودند: (آنگاه که انگشت اشاره و ميانى خود را نشان داد) من و سرپرست يتيم در صورتی‌که از خداوند عزّوجلّ پروا كند در بهشت مانند اين دو انگشت كنار هم هستيم.
از عبدالله بن جعفر رضی‌الله‌عنهما روایت است که می‌گوید: رسول‌الله صلی‌الله عليه وسلم پس از گذشتِ سه روز از شهادت جعفر نزد خانواده‌ی وی آمد و فرمود: «لا تَبْكُوا عَلَى أخِي بَعْدَ اليَوْمِ»: «از امروز به بعد بر برادرم گريه نکنيد»؛ سپس فرمود: «ادْعُوا لِي بَنِي أَخِي»: «پسران برادرم را نزدم بياوريد». ما را که مانند بچه‌های پرندگان – موهای آشفته‌ای داشتيم – آوردند. فرمود: «ادْعُوا لِي الحَلاّقَ»: «سلمانی را به نزدم فراخوانيد» و آنگاه به سلمانی دستور داد که سرهای ما را بتراشد و او هم اين کار را انجام داد.
آن حضرت صلی‌الله عليه وسلم قولاً و عملاً بازماندگان شهدا را مورد عنایت قرار می‌دادند، به آن‌ها و اوضاع معیشتی‌شان رسیدگی می‌کردند و همواره بر این امر تأکید زیادی داشتند تا این حد که جایگاه سرپرست یتیم را نزدیک به جایگاه خودشان اعلام کردند.
شهدای مان همان‌هایی بودند که در برابر ظلم و جنایت‌های دشمنان اسلام و اشغالگران قیام کردند، از جان و مال و زندگی‌شان گذشتند و مصداق قول شاعر بودند که می‌گوید: ما تن به فنا دادیم/تا زنده شما باشید
آن‌ها به‌خاطر ملت، آرمان‌ها و اهداف موردنظرشان جان به جان‌آفرین تسلیم کردند و به‌خاطر رفع ظلم از روی ما، جان خود را فدا کردند، پس جا دارد ما با تمام وجود تمام سعی و تلاشمان را بکنیم تا اندکی از حق آن‌ها را با سرپرستی خانواده و فرزندان یتیمشان ادا کنیم و تا اجر بسیار زیادی که در این عمل نیک نهفته هست را دریابیم.