محمد داود مهاجر
جهاد یکی از فرایض بزرگ دین است، که بخاطر احیا و زنده نگاه داشتن این شاهرگ اسلام، جوانانی از خود گذشته و فداکار، جان های خود را دو دسته تقدیم کردند، اولاد خود را یتیم و همسران خود را بیوه نمودند و به عهد خود تا آخرین قطره خون خویش، ایستادگی نمودند.
آیا می دانید که آنها، وفادار و ایثارگر از دنیا رفتند و نوبتِ وفا و ایثار را به من و شما گذاشتند !
آنها رفتند و جان را در طبَقِ اخلاص گذاشته تقدیم دین و دفاع از ناموس ما کردند. آن ها جان دادند تا ما زنده بمانیم. آنها ترک اولاد خود کردند، تا اهل و اولاد ما محفوظ بمانند. آن ها زنان خود را بیوه کردند، نه بخاطر اینکه دوست شان نداشتند، بلکه بخاطر اینکه عیال من و شما در آرامش و امنیت باشند، تا اینکه دشمنان اسلام به سوی آنها نگاه چپ نیاندازند.
آنها رفتند و زنان خود را بیوه کردند؛ آنها رفتند و روی بچه‌ها و دلبندان خود نام یتیم و پسران شهید گذاشتند؛ آنها بر قله‌ی ایثار، غیرت و گذشت پا گذاشتند.
اما من و تو در کدام پله غیرت پا گذاشته ایم؟ دروازه کدام یتیم و خانواده شهید را باز کرده و خوشی عید را به خانه های آنها برده ایم. به خدا قلبم می‌‌تپد و اشکانم دیگر قرار ندارند.
خوشی عید آمد و خانه شهید در ماتم است، بچههای شهید به سفره و لباس‌‌های دیگران چشم بسته و با خوشی آنان تبسم می‌‌زنند؛ اما اینکه خود لباس نو و جدید داشته باشند را فراموش کرده اند. چون پدر ندارند. پدر شان قربانی حفاظت از خانه ما شده است.
اما، آیا ما غیرت را می شناسیم!؟ معنای وفا را دانسته ایم!؟ احساس تنهایی همسر و اولاد شهدا را درک کرده ایم، زمانیکه در صبحِ عید، ژولیده موی و با چهره ای غمدیده به دستان سرخ فرزندان دیگران نگاه می کنند؟!! آه ! یا الله ما را بیا مرز.
صبح عید است و خوشی سرتاسر کوچه ما را فراگرفته است، غیر از دوتا خانه، که غم و ماتم سرای آن ها را به تاریکخانه ای تبدیل کرده است.
آری، خانه شهید، خانه ابر مرد تاریخ، خانه شیرمرد اسلام، خانه ای که پر از غیرت بود. آرى، خانه شهید.
بیائیم و عید را اوّل به خانه شهدا ببریم، بیائیم و اوّلین لباس را به جسم نازنین بچه های شهدا بپوشانیم، بیائیم و اولین خانه ای که پر از خنده است، خانه شهدا باشد، بیائیم و اولین بوسه را بر رخسار فرزند شهید بزنیم، بیائیم و در روزهای اول عید، کنار درب خانه شهدا را از رفت و آمدِ خود، ازدحام درست کنیم، تا هیچگاه احساس تنهایی نه کنند؛ بلکه همه اهل کوچه به آنها غبطه بخورند، که بهترین کالا را پوشیده اند، رشك ببرند كه خانه شهيد چقدر پر رفت و آمد است.
اگر بچههای من و تو در روز عید یک لباس دارند، بچههای شهید دوتا و سه تا لباس داشته باشند، یکی تو برده باشی، یکی من و یکی ملا امام مسجد ما.
بیائیم و وفاداری را زنده کنیم. آنها وفا کردند ما نیز وفا کنیم، زیرا «هل جزاء الإحسان إلا الإحسان» عوض و پاداش خوبی فقط خوبی است. احسانی که شهدا در حق ما کرده اند بعد از پیغمبران شاید کمتر کسی از مخلوقات، چنین احسانی بر ما کرده باشد.
امیدوارم تمام کسانی که این کلمات شکسته را می خوانند، به خواندن اکتفا نکنند و از همین حالا دست به جیب و رو به خانه شهید شوند، تا باشد که در روز قیامت در پهلوی شهدا برای ما نیز جایی پیدا شود.