شعر او ادب

مجاهده منحرِف که دي افعال سي د شهیدو ارمانونه به پیمال سې د غرور او تکبر پر نیلي مه ځه د خدای در کې به دي رد کړي اعمال سي د هدف لاره دي پام غلطه نه کړې درپسي به د یتیم د اه وبال سي ځان تابع د مادیاتو ګوره نه کړې هر کِردار به دي د تیرو په مثال سي د فاني خوندونو حُب ته نظر مه کړه هسي نه چې زړه دي......

زه بندی دیار دزلفو په  تار خوښ یم                    سوی سکور دعاشقی په  انګار خوښ یم عشق له خپلو له پردیو  بی پرواکړم          زه په دغه  استغناء  استکبار  خوښ یم که رقیب را باندې  وایې  تهمتونه زه دیـاردتهمـتو په انبار خــوښ یـم نه څه اورم نه څـه وایمـه و چاته پټه خوله له هرعبثه ګفتارخوښ یم هیڅ الفت مې له دې خلقوسره نه شې                   زه ګوشه له هربې عقل اوهوښیارخوښ یم زړه مې هسې شان ټوکلی......

لیکنه: ظهیرهر موزون کلام یعنې وزن لرونکي کلام ته شعر ویل کېږي، شعر د «مافي ضمیر یا مافي الذهن» د اظهار یوه مؤثره او راښکونکې ذریعه ده، چې له لارې یې یو انسان کولی شي خپله خبره تر نورو ورسوي، نور متأثر او قایل وګرځوي او کله نا کله په نورو د شعر په واسطه ټوکې او طنز هم کوي، پکې د نورو هجوه او عیوب بیانوي، په دې وجه د بیان په اسالیبو کې......

د ګلاب او د سنځل خوشبو لګېږي پسرلی دی د هر ګل خوشبو لګېږي دسپین غر سپینې لمنې زرغونې شوې د تور غر د تور اور بل خوشبو لګېږي خوشحال خانه! ستا پۀ کلي کې او سېږم خو پۀ زړۀ مې د کابل خوشبو لګېږي د سنګر پۀ ګردو لژنده طالبه! ستا دڅڼو لۀ هر ول خوشبو لګېږي د شهید معصومې وینې پرې توی شوي پدې لاره پل -پۀ پل خوشبو لګېږي ستا صفت کې......

حال چې د زخــم زخــم  زړه  وايم  د  درد په ژبه لکه د ژوند وروستۍ خواله   وايم   د  درد په ژبه ستا د کاکُل  پرهر خيالونه  مې ګـوګل کې پراته په خوب کې غشــي او  باڼه   وايم  د  درد په ژبه زما د روح جنــازه وړې ته د خنــــــدا پر اوږو ځای په ځای ستا  قاتل کاته وايم  د درد په  ژبه د ځـــوانۍ مستې شېبـې غواړي د جنون ازادي زلفـــــــو  ته  ځکه  زولــــنه  وايم  ......